Babiogórski PN
Podstawowym celem istnienia Babiogórskiego Parku Narodowego jest ochrona i zachowanie różnorodności biologicznej, tworów przyrody nieożywionej oraz walorów krajobrazowych Babiej Góry, jak również odtworzenie tych siedlisk przyrodniczych, które w wyniku działalności człowieka zostały zniekształcone. W oparciu o złożoną historię ochrony babiogórskiej przyrody tereny te zostały podzielone na fragmenty o różnych wymaganiach ochronnych. Inne jest podejście do terenów o wysokim stopniu naturalności, gdzie przyroda rządzi się swoimi prawami, inne do miejsc silnie zmienionych na skutek gospodarowania człowieka, inne wreszcie do takich, gdzie nieodzowne jest współistnienie człowieka i przyrody.
Przyrodnicza wartość Babiej Góry jest bardzo wysoka nie tylko w skali Polski, ale także z międzynarodowego punktu widzenia. Sprawia to, że obszar ten objęty jest niejako potrójną ochroną: zgodnie z polskim prawodawstwem został on uznany za park narodowy, na podstawie dyrektyw Unii Europejskiej włączono go do sieci Natura 2000 (zarówno, jako obszar siedliskowy, jak i ptasi), zaś decyzją UNESCO-MaB otrzymał, jako jeden z pierwszych obszarów nas świecie status rezerwatu biosfery.
Białowieski PN
Położony jest w północno-wschodniej części Polski, w województwie podlaskim. Zajmuje centralną część Puszczy Białowieskiej, będącej obszarem Natury 2000. Białowieski Park Narodowy chroni najlepiej zachowany fragment Puszczy Białowieskiej - ostatni na niżu Europy las naturalny, o charakterze pierwotnym, jaki przed wiekami rozciągał się w strefie lasów liściastych i mieszanych. Charakteryzuje się dużą różnorodnością biologiczną. Stare, pierwotne drzewostany Białowieskiego Parku Narodowego wyróżniają się obfitością martwego drewna w różnych stadiach rozkładu i obecnością gatunków typowych dla lasów naturalnych. Symbolem Parku jest żubr - największy ssak lądowy Europy. Puszcza Białowieska okazała się dla żubra nizinnego ostatnią ostoją. Tu także rozpoczęto proces jego restytucji, czyli przywracania go naturze. Obecnie w Puszczy Białowieskiej żyje najliczniejsza populacja wolnościowa żubra na świecie. W polskiej jej części liczy ona ok. 430 osobników.
Białowieski Park Narodowy jest jedynym polskim obiektem przyrodniczym, wpisanym przez UNESCO na listę Światowego Dziedzictwa. Stanowi też najważniejszą - centralną strefę Rezerwatu Biosfery Białowieża.
Biebrzański PN
Celem Parku jest ochrona rozległych torfowisk Kotliny Biebrzańskiej oraz niewielkiego fragmentu Wzgórz Sokólskich. Najcenniejsze walory Parku to szeroka dolina mającej charakter naturalny silnie meandrującej rzeki Biebrzy, z największym zespołem torfowisk w Polsce, zwanych Bagnami Biebrzańskimi. Wraz z unikatową mozaiką i strefowością siedlisk mokradłowych, a także ekstensywnym rolnictwem zachowały się tu rzadkie, zagrożone i ginące w kraju i Europie gatunki roślin, ptaków i innych zwierząt. Charakterystyczne dla Biebrzańskiego Parku Narodowego są również rozległe krajobrazy, ekosystemy i siedliska, które gdzie indziej zostały już bezpowrotnie zniszczone, w wyniku melioracji, osuszania bagien i torfowisk.
Bagna Biebrzańskie są uznawane za jedną z najważniejszych w kraju i w Europie Środkowej ostoi ptaków wodno-błotnych. Jako niezwykle cenny obszar wodno-błotny Biebrzański Park Narodowy w roku 1995 został wpisany na listę Konwencji Ramsar o obszarach wodno-błotnych mających znaczenie międzynarodowe, zwłaszcza, jako środowisko życiowe ptactwa wodnego. O międzynarodowej randze walorów przyrodniczych doliny Biebrzy świadczy również uznanie jej za ostoję ptaków o randze europejskiej, wg klasyfikacji BirdLife International. W 2004 dolinę Biebrzy włączono do sieci Natura 2000. Obecnie jest to obszar specjalnej ochrony ptaków (Dolina Biebrzy) i obszar specjalnej ochrony siedlisk (Ostoja Biebrzańska).
Bieszczadzki PN
Wśród parków górskich BdPN jest jedynym obszarem chroniącym w naszym kraju przyrodę Karpat Wschodnich w całości należący do Sieci Natura 2000. Walory przyrody sprawiają, że BdPN znajduje się w grupie kilku polskich parków narodowych dobrze znanych poza granicami i jest wymieniany w literaturze światowej w grupie najciekawszych parków europejskich. Jego atrakcyjność w skali międzynarodowej wynika przede wszystkim z występowania naturalnych ekosystemów karpackiej puszczy, z liczebnymi populacjami dużych ssaków roślinożernych i drapieżnych oraz ptaków drapieżnych. Ponadto osobliwością jest piętro połonin z interesującą wschodniokarpacką roślinnością oraz z centrami występowania rzadkich wysokogórskich gatunków zwierząt bezkręgowych. Wybitne walory BdPN i otaczających go dwóch parków krajobrazowych, przesądziły o utworzeniu w Bieszczadach Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery "Karpaty Wschodnie".
PN "Bory Tucholskie"
Strategicznym celem ochrony przyrody Parku Narodowego "Bory Tucholskie" jest zachowanie unikalnego w skali Polski i Europy sandrowo-pojeziernego typu krajobrazu z jego naturalną różnorodnością biologiczną, pozostającą w związku z procesami i strukturami geologicznymi, geomorfologicznymi, hydrologicznymi i glebowymi, z mechanizmami funkcjonowania ekosystemów oraz historią przemian flory, fauny i roślinności. Na terenie Parku zlokalizowana jest ostoja ptasia Bory Tucholskie należąca do Sieci Natura 2000.
Drawieński PN
Ochrona przyrody Drawieńskiego Parku Narodowego polega na zachowaniu, odnawianiu i właściwym wykorzystaniu zasobów przyrody jej tworów i składników. Najważniejszym i podstawowym sposobem ochrony bogactwa florystycznego jest chronienie biotopów roślin. Drawieński Park Narodowy zabezpiecza fragmenty terenu przed nadmierną, niszczącą różnorodność przyrody eksploatacją. Stare drzewa, martwe i rozkładające się drewno, nienaruszone runo leśne są biotopami cennych składników leśnej flory, tak roślin naczyniowych jak i mchów, grzybów i porostów. Cenne są ekosystemy nieleśne: wodne (w tym rzeki) oraz torfowiskowe, które trzeba ochronić przed zniszczeniem. Są to obszary niezwykle wrażliwe na wszelkie niekorzystne zmiany w środowisku, dlatego ich ochronie służby DPN poświęcają szczególną uwagę. Ochrona tych ekosystemów polega przede wszystkim na utrzymywaniu odpowiednich stosunków wodnych, utrzymywaniu hydrologicznych funkcji pełnionych przez te ekosystemy, utrzymywaniu różnorodności gatunkowej, przeciwdziałaniu antropogenicznej eutrofizacji. Na terenie drawieńskiego Parku narodowego znajdują się trzy obszary należące do Sieci Natura 2000: Lasy Puszczy nad Drawą
Jezioro Lubie i Dolina Drawy oraz Uroczyska Puszczy Drawskiej.
Gorczański PN
Gorczański Park Narodowy został utworzony w celu zachowania pozostałości puszczy karpackiej, którą tworzą zróżnicowane wiekowo połacie lasu o naturalnym, a niekiedy nawet pierwotnym charakterze, reprezentujące niemal wszystkie postacie leśnych fitocenoz górskich, jakie wykształciły się w Beskidach. Z uwagi na występowanie rzadkich w skali europejskiej gatunków ptaków, tj.: głuszca, dzięcioła białogrzbietego, sóweczki i puszczyka uralskiego, GPN został włączony do rządowego projektu sieci Natura, 2000 jako Obszar Specjalnej Ochrony Ptaków - "Gorce". Niebawem terenu Parku i jego otoczenie wejdzie w skład Specjalnych Obszarów Ochrony Siedlisk o nazwie "Ostoja Gorczańska".
PN Gór Stołowych
Jest on położony na terenie Sudetów Środkowych na płn.- zach. Ziemi Kłodzkiej, przy granicy polsko-czeskiej. Rozległe powierzchnie szczytowe zwane wierzchowinami lub stoliwami urozmaicone są licznymi głębokimi szczelinami o pionowych ścianach, bramy skalne, mosty, tunele i labirynty, a także formy przypominające postaci ludzi, zwierząt, grzyby i maczugi. Obszar ważny dla zachowania bioróżnorodności, gdyż specyficzne podłoże sprzyja występowaniu cennej mozaiki siedlisk leśnych, naskalnych i murawowych. Występuje tu aż 16 cennych w skali europejskiej siedlisk, m.in. torfowiska alkaliczne, torfowiska wysokie, murawy kserotermiczne ze stanowiskami storczyków, górskie łąki konietlicowe i wapienne ściany skalne. Wśród licznych gatunków zwierząt chronionych spotkać można tu ważne z europejskiego punktu widzenia - wydrę i 3 gatunki nietoperzy, traszkę grzebieniastą, 2 gatunki ryb - minoga strumieniowego i głowacza białopłetwego oraz ślimaka: poczwarówkę zwężoną. Królestwo roślin chronionych na mocy dyrektywy siedliskowej reprezentuje goryczuszka czeska. Park w całości należy do Sieci Natura 2000.
Kampinoski PN
Ochrona przyrody Piękno Puszczy Kampinoskiej już w początkach ubiegłego stulecia fascynowało przyrodników i badaczy, którzy dostrzegali potrzebę jej ochrony. Największe zasługi w dziele ochrony puszczy położyli Jadwiga i Roman Kobendzowie. W latach 30. ubiegłego wieku rozpoczęli oni usilne starania o objęcie puszczy ochroną w formie parku narodowego. Kampinoski Park Narodowy został utworzony w celu ochrony najlepiej w Europie zachowanych zespołów wydm śródlądowych, naturalnych zbiorowisk bagiennych i leśnych, bogatej fauny a także wielu pamiątek polskiej historii i kultury.
Podstawowym gatunkiem lasotwórczym jest sosna, a dominującym siedliskiem bór świeży. W krajobrazie Parku, niezwykle urozmaiconym, dominują dwa kontrastujące ze sobą elementy - wydmy i bagna. Park jest obszarem sieci NATURA 2000 oraz Rezerwatem Biosfery (UNESCO MaB).
Karkonoski PN
KARKONOSZE to najwyższe pasmo górskie Sudetów (część Sudetów Zachodnich) leżących w południowo - zachodniej Polsce, na granicy polsko - czeskiej w całości należące do Sieci Natura 2000 Wyjątkowość Karkonoszy i ich niepowtarzalne walory sprawiły, że już w 1933 roku w miejscach szczególnie cennych utworzono pierwsze rezerwaty przyrody: Śnieżne Kotły, Czarny Kocioł, Kocioł Łomniczki, Kocioł Małego Stawu, Kocioł Wielkiego Stawu. Od 1986 roku Karkonosze wraz z Górami Izerskimi tworzą Obszar Chronionego Krajobrazu stanowiący strefę ochronną dla terenów Karkonoskiego Parku Narodowego. Podobną rolę spełnia utworzony w 1989 roku Rudawski Park Krajobrazowy, stykający się z terenem Karkonoskiego Parku Narodowego od strony wschodniej. W 1993 roku decyzją działającego w ramach UNESCO Międzynarodowego Komitetu MaB (program Człowiek i Środowisko) w Paryżu został utworzony Bilateralny Rezerwat Biosfery Karkonosze/ Karkonose.
Magurski PN
Przed utworzeniem Magurskiego Parku Narodowego Beskid Niski nie był reprezentowany przez obszar chroniony najwyższej rangi. Między Parkami Narodowymi Karpat Zachodnich Pienińskim, Gorczańskim, Babiogórskim i Tatrzańskim a Bieszczadzkim Parkiem Narodowym w Karpatach Wschodnich istniała luka rozciągająca się na przestrzeni 190 km. Utworzenie MPN spowodowało wypełnienie tej luki. Jednocześnie powstało brakujące, niezwykle istotne ogniwo w systemie obszarów chronionych polskich Karpat. Park stanowi naturalne przedłużenie na zachód rożnej rangi wielkoobszarowych obiektów ochrony przyrody. Magurski Park Narodowy został zaproponowany, jako Specjalny Obszar Ochrony Siedlisk - SOO o nazwie "Ostoja Magurska". Drugim zaproponowanym obszarem siedliskowym, w którym Park może się znaleźć, jest "Łysa Góra" obejmujący niewielki fragment północnej enklawy Parku pod nazwą "Mały Lasek". Ochrona ptaków ma specjalny status w ramach sieci Natura 2000 z uwagi na to, że w krajach europejskich już od wielu lat wyznaczano obszary do ich ochrony. Obszary ważne dla ochrony dzikich ptaków nazywane są Obszarami Specjalnej Ochrony Ptaków - OSO. Na terenie Beskidu Niskiego zaproponowano obszar ptasi "Beskid Niski" obejmujący również swym zasięgiem cały teren Parku.
Narwiański PN
Narwiański Park Narodowy utworzony został w lipcu 1996 roku. Głównym powodem jego utworzenia Parku była konieczność ochrony unikatowego w skali Europy i świata systemu rzecznego Narwi z ogromnym bogactwem flory i fauny. Narwiański Park Narodowy wraz z otuliną jest wyznaczony, jako Obszar Specjalnej Ochrony Ptaków w ramach europejskiej sieci Natura 2000 Bagienna Dolina Narwi Teren Parku planowany jest do objęcia ochroną w ramach Dyrektywy Siedliskowej Wspólnoty Europejskiej, jako Specjalne Obszary Ochrony w ramach europejskiej sieci Natura 2000 - Narwiańskie Bagna jednak do chwili obecnej nie ma odpowiednich rozporządzeń powołujących obszary objęte Dyrektywą siedliskową.
Ojcowski PN
Ojcowski Park Narodowy leży w południowej części Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej i obejmuje środkową część Doliny Prądnika o długości 12 km (od Pieskowej Skały do Prądnika Korzkiewskiego), dolną i środkową część doliny Sąspowskiej o długości 5 km oraz przyległe fragmenty wierzchowiny jurajskiej. Ekosystemy nieleśne obejmujące łąki w dnach dolin oraz murawy naskalne i kserotermiczne, zróżnicowane na ponad 20 zespołów roślinnych są kluczowymi centrami ochrony różnorodności biologicznej w Ojcowskim Parku Narodowym. Na niewielkiej powierzchni murawy grupują blisko 300 gatunków roślin naczyniowych (1/3 całej flory Parku, liczącej 960 gatunków), w tym wiele bardzo rzadkich w skali kraju oraz bardzo bogatą faunę bezkręgowców. Na terenie Ojcowskiego Parku Narodowego znajduje się jeden obszar należący do Sieci Natura 2000, obszar Dolina Prądnika.
Pieniński PN
Teren Pienin w maju 2004 roku zgłoszono do Komisji Europejskiej, jako obszar ochrony siedlisk, a we wrześniu, 2007 jako obszar ochrony ptaków. Teren objęty ochroną w całości położony jest w granicach Pienińskiego Parku narodowego i stanowi jego najatrakcyjniejszą cześć. U podstaw fenomenu Pienin leży ich geologia o historia zmian klimatu. Pasmo to zbudowane jest z wapiennych skał osadowych, tkwiący w bardziej miękkich i podatnych na erozję osadach fliszowych. Wapienne podłoże oraz to, że Pieniny nie uległy zlodowaceniu spowodowały, ze stanowią one ostoję elementów flory i fauny związanej z wcześniejszymi okresami. Długa i nieprzerwana ewolucja przyrody Pienin doprowadziła do wytworzenia się specyficznych dla tego obszaru endemicznych gatunków i odmian. Poza obszarem Pienin do Sieci Natura 2000 należy również obszar Podkowce w Szczawnicy.
Poleski PN
Przyroda Poleskiego Parku Narodowego jest niezwykle bogata, choć są to przede wszystkim obszary wodno-błotne. Różnorodność siedlisk pociąga za sobą występowanie ogromnej liczby gatunków roślin i zwierząt, w tym takie, które występują jedynie w tym regionie Polski. Niestety, "Dzikie knieje i moczary " z pieśni "Polesia Czar" to już w zasadzie historia. W porównaniu z tym, co było przed melioracjami, obszar Parku to zaledwie niewielki fragment, który zdołał przetrwać destrukcyjne dla siedlisk podmokłych decyzje z lat 60-tych. Ogromne połacie ekosystemów wodno-torfowiskowych o niezwykłym bogactwie gatunkowym bezpowrotnie zniszczono, osuszając torfowiska na rzecz Państwowych Gospodarstw Rolnych.
Dzięki prowadzonym od wielu lat zabiegom ochronnym, powoli udaje się zatrzymać wodę na terenie podmokłych siedlisk, co sprzyja przynajmniej częściowemu odtworzeniu ich zmienionych fragmentów. Co roku - po zimie - tworzą się wspaniałe rozlewiska, przyciągające migrujące ptaki wodno-błotne, a rozlewiska trwałe stanowią żerowiska i miejsce gniazdowania gatunków lęgowych. Pomimo stosunkowo niewielkiego obszaru, Park stanowi raj dla amatorów - ornitologów, którzy chcą obserwować ptaki w ich naturalnych siedliskach. Obszar Poleskiego Parku Narodowego, pomimo ogromnej presji wywoływanej przez sąsiedztwo terenów zagospodarowanych, zachowuje swój naturalny charakter i stanowi w okolicznym krajobrazie rolniczym przyrodnicze sanktuarium - pomnik upamiętniający poleską przyrodę, której fragmenty na terenie Parku przypominają, że przed melioracjami takie obszary wodno-błotne stanowiły w krajobrazie zdecydowaną większość. Poleski Park Narodowy należy do europejskiej sieci ekologicznej NATURA 2000, zarówno, jako ostoja siedliskowa (SOO), jak i ostoja ptasia (OSO).
Roztoczański PN Roztoczański Park Narodowy zlokalizowany na Roztoczu Środkowym, objął swymi granicami jedne z najcenniejszych wartości przyrodniczych tego regionu. Swoją unikalność Roztocze, a tym samym i Park, zawdzięcza licznym procesom, jakie zachodziły tutaj na przestrzeni dziejów. To właśnie one wycisnęły swoje piętno na organizmach zasiedlających ten teren. Specyficzny klimat Roztocza, przeplatanie się ciepłych i zimnych mas powietrza, zadecydowały o charakterze wykształconej tu szaty roślinnej. Ona z kolei stworzyła odpowiednie siedlisko dające ogromne możliwości rozwojowe dla różnych grup systematycznych zwierząt. W związku z wdrażaniem w Polsce postanowień Dyrektyw sieci Natura 2000, Roztoczański Park Narodowy - z uwagi na wysoką wartość przyrodniczą, spełnia kryteria zarówno Dyrektywy Siedliskowej jak i Ptasiej. Podstawą powołania ostoi siedliskowej na obszarze Parku pn. "Roztocze Środkowe" jest przede wszystkim występowanie 14 typów siedlisk przyrodniczych, w tym dwóch o znaczącej powierzchni i reprezentatywności: żyznych buczyn i wyżynnych jodłowych borów mieszanych a także trzech siedlisk priorytetowych: borów i lasów bagiennych, torfowisk wysokich z roślinnością torfotwórczą oraz lasów łęgowych i nadrzecznych zarośli wierzbowych. Istotnym uzupełnieniem, wzmacniającym status ostoi, jest występowanie roślin i zwierząt, w tym przede wszystkim: obuwika pospolitego, sierpowca błyszczącego, traszki grzebieniastej, kumaka nizinnego, bobra europejskiego, wydry, rysia i wilka. Słowiński PN Został on utworzony dla zachowania w niezmienionym pięknie systemu jezior przymorskich, bagien, torfowisk, łąk, nadmorskich borów, i lasów, a przede wszystkim wydmowego pasa mierzei z unikatowymi w Europie wydmami ruchomymi. Do najbardziej unikatowych wartości środowiska Parku należy zaliczyć bogactwo odmiennych ekosystemów i ich niezwykle dynamiczne relacje przestrzenne. O randze i wartości przyrodniczej SPN świadczy fakt umieszczenia go w międzynarodowej sieci obszarów chronionych takich jak: HELCOMBSPA, Światowy Rezerwat Przyrody czy obszar wodno-błotny Ramsar. Tatrzański PN Tatry, mimo że wchodzą w skład niewielkiej części rozległego łańcucha Karpat, stanowią najwyższy i najcenniejszy masyw pomiędzy Alpami i Kaukazem, z charakterystycznym alpejskim krajobrazem i typowym układem stref klimatyczno-roślinnych. Jest to obszar o wyjątkowym znaczeniu dla ochrony bioróżnorodności. Występuje tu, co najmniej 17 gatunków ptaków z załącznika I dyrektywy ptasiej, a także 31 typów siedlisk z załącznika I oraz 15 gatunków zwierząt i 7 gatunków roślin z załącznika II dyrektywy siedliskowej. Zróżnicowana, bogata flora (ok. 1000 gat. roślin naczyniowych) i fauna obejmują wiele gatunków zagrożonych i rzadkich w Polsce oraz objętych ochroną prawną. Wiele z nich oprócz tego, że ma w Tatrach swoje jedyne stanowiska występowania na terenie naszego kraju, to jest również bezcenna w skali całej Europy. Z pośród siedlisk przyrodniczych wymienionych w załączniku I dyrektywy siedliskowej na obszarze Tatr można spotkać jedyne w Polsce fragmenty górskiego boru limbowo-świerkowego oraz piargów i gołoborzy wapiennych, a także jeden z największych obszarów piargów i gołoborzy krzemianowych. Tatry ze względu na mnogość siedlisk i gatunków z listy obu dyrektyw unijnych zostały zaliczone w poczet sieci NATURA 2000 już na samym początku funkcjonowania tego programu w Polsce. Teraz Tatrzański Park Narodowy oprócz nadanego mu w roku 1993 miana Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery UNESCO spełnia również kryteria obszarów naturowych OSO i SOO, co tylko podkreśla jego unikatową wartość przyrodniczą. PN "Ujście Warty" Park Narodowy "Ujście Warty", utworzony 1 lipca 2001r. położony jest w obrębie pradoliny Toruńsko-Eberswaldzkiej, w pobliżu ujścia Warty do Odry. Park Narodowy "Ujście Warty" to jeden z najcenniejszych pod względem ornitologicznym obszarów w kraju. Unikalne tereny podmokłe, rozległe łąki i pastwiska są jedną z najważniejszych w Polsce ostoi ptaków wodnych i błotnych. Na obszarze Parku występuje ponad 260 gatunków ptaków, z czego stwierdzono lęgi u ponad 170 gatunków. 69 gatunków ptaków występujących na terenie Parku to gatunki "specjalnej troski" wg Dyrektywy Ptasiej (31 z nich są tu gatunkami lęgowymi np. derkacz, rybitwa białoczelna, wodniczka, żuraw, bąk i bielik). Corocznie gnieżdżą się na tym terenie 4 gatunki perkozów, 7-8 gatunków kaczek, 5 gatunków chruścieli, 7-8 gatunków mew i rybitw, 8-9 gatunków ptaków siewkowych. Dla wielu z nich jest to jedno z ważniejszych miejsc lęgowych w Polsce. Ze względu na szczególne znaczenie tego terenu, rezerwat "Słońsk" został w 1984 r. objęty konwencją Ramsar, której celem jest ochrona terenów podmokłych, ważnych, jako siedlisko życiowe ptaków wodnych i błotnych. Natomiast w 2004 r. park wraz z przyległymi terenami został włączony do sieci Natura 2000 jako obszar specjalnej ochrony ptaków. Wielkopolski PN Celem utworzenia Wielkopolskiego Parku Narodowego była ochrona rozmaitych form krajobrazu polodowcowego oraz najbardziej naturalnych zbiorowisk roślinne, a także związanych z nimi zwierząt. Fauna Wielkopolskiego Parku Narodowego charakteryzuje się bogactwem gatunków należących do rozmaitych grup systematycznych. Dominują tu gatunki środkowoeuropejskiej i eurosyberysjskiej. Najbogatsza jest fauna bezkręgowców, wśród których najliczniej reprezentowane są owady - ponad 3 tys. gatunków. Lasy obfitują w chrząszcze. Są wśród nich gatunki chronione takie jak jelonek rogacz, kozioróg, dębosz, ale także pospolite, uszkadzające drzewa m.in. sosnę - cetyniec większy, cetyniec mniejszy, przypłaszczek granatek oraz drwalnik paskowany. Na obszarze Parku występuje ponad 40 gatunków ssaków. Z owadożernych spotykamy tu m.in. ryjówki, nasze najmniejsze ssaki. Żyją tu również rozmaite gatunki nietoperzy i gryzoni. Z drapieżników zamieszkują m.in. kuna leśna, borsuk, lis. Rozległe lasy stanowią ostoję dla licznych jeleni, saren i dzików. Ptaki w Parku reprezentowane są przez ok. 220 gatunków lęgowych i przelotnych. Z rzadko spotykanych wymienić należy kraskę, zimorodka i dzięcioła czarnego. Z ptaków drapieżnych można zauważyć wśród lasów i łąk kanię czarną, w pobliżu pól myszołowa zwyczajnego, a przy bagnach błotniaka stawowego. Na jeziorach często widujemy kaczkę krzyżówkę, cyrankę, cyraneczkę oraz perkoza dwuczubego. Od 2005 roku na Wyspie Zamkowej obserwowane są również kormorany. Ostatnie obserwacje donoszą o obecności około 200 sztuk. Na terenie parku znajdują się trzy obszary należące do Sieci Natura 2000, są to: Ostoja Rogalińska, Rogalińska Dolina Warty oraz Ostoja Wielkopolska. Wigierski PN Podstawowym celem powołanego 1 stycznia 1989 roku Wigierskiego Parku Narodowego jest ochrona przyrody. Na obszarach objętych ochroną częściową prowadzone są prace zmierzające do zachowania istniejącego stanu przyrody lub wykonywane są zabiegi przywracające jej właściwy stan - np. prace pielęgnacyjno-hodowlane w drzewostanach, restytucja rodzimych gatunków zwierząt, rekultywacja siedlisk, aktywne zwalczanie różnego typu zagrożeń. W ekosystemach objętych ochroną ścisłą zapewnione natomiast zostały warunki dla przebiegu spontanicznych procesów przyrodniczych. Na terenie Wigierskiego Parku narodowego znajdują się następujące obszary Natury 2000: obszar Puszcza Augustowska i Ostoja Wigierska. Woliński PN Woliński Park Narodowy utworzony w 1960 roku obejmuje ochroną część największej polskiej wyspy - Wolin). Szczególne walory Parku to: najpiękniejszy odcinek polskiego wybrzeża klifowego, dobrze zachowane lasy bukowe, unikalna - wyspiarska delta Świny, przybrzeżny pas wód Bałtyku. Do roku 1996 Park zajmował powierzchnię 4844 ha, kiedy to udało się włączyć w jego granice obszar 1 mili morskiej wód przybrzeżnych Bałtyku, archipelag wysp we wstecznej delcie Świny wraz z otaczającymi je wodami Zalewu Szczecińskiego. Od tego momentu Woliński Park Narodowy stał się pierwszym w Polsce parkiem morskim. Bardzo duże zróżnicowanie biotopów - od starych lasów położonych na morenowych wzgórzach, przez wilgotne łąki i poldery nad Dziwną, archipelag bagnistych wysepek w ujściu Świny, wąskie wydmowe mierzeje, plaże, jeziora do morskich wód Bałtyku, umożliwia występowanie na stosunkowo niewielkim obszarze wielu gatunków ptaków z różnych grup ekologicznych, czy to w czasie lęgów czy migracyjnych koncentracji. Dotychczas w granicach Parku stwierdzono występowanie ponad 220 gatunków ptaków, w tym około 140 gatunków lęgowych. Występowanie w Parku tak wielu gatunków ptaków świadczy o jego bardzo dużej roli, jaką odgrywa w ochronie ptaków w całym regionie. Znalazło to potwierdzenie m.in. we włączeniu jego obszarów w sieć NATURA 2000 (wraz z Zatoka Pomorską, Zalewem Szczecińskim, wyspą Wolin i częścią wyspy Uznam) czy do sieci Ostoi Ptaków o znaczeniu Europejskim. |
Pełną listę można znaleźć tu: http://eko.org.pl/lkp/ostoje_html/gatchron.htm